Gisteravond woonden wij de zoveelste première bij van ‘Ratsmodee’ het nieuwste klavierstück van Wolfgang Geyerhalter.
Het was een dramatische uitvoering van het normaal gesproken zo serene verstilde requiem, halverwege zakte de componist door zijn pianokruk, het licht viel uit en er begon zomaar een wind te waaien.
Het publiek was in eerste instantie onthutst en ontregeld.
Pas toen Geyerhalter toelichting gaf op zijn laatste werk bleek
dat het doorzakken gewoon de bedoeling was.
Zijn kruk was speciaal voor deze gelegenheid van bordkarton geprepareerd, de windmachine stond verdekt opgesteld om een plotselinge apocalyps te suggereren. Terwijl Wolfgang bevallig van zijn kruk viel trok hij eigenhandig de stekker eruit.
Het einde der tijden, totale duisternis.
Na zijn gedegen uitleg moest het publiek hartelijk lachen
om het uitgekiende effectbejag van de toonkunstenaar en
hoe ze er met open ogen waren ingetuind.
Een enkeling wierp tegen dat Geyerhalter zich van oneigenlijke middelen bediende, maar die werd al gauw als kniesoor afgeserveerd.
Het zou niemand verbazen als Ratsmodee tot de klassiekers van de moderne pianoliteratuur zal gaan behoren.