Mijn zoon van acht spreekt mij weer eens tegen.
Heel gezond, zoons die hun vaders bestrijden.
Dat hij niet geboren zou zijn vindt hij een wat al te dichterlijke vrijheid, literatuur of niet. Hij staat erop dat ik mijn woorden terugneem. Zoals vaak heeft hij gelijk. Bij deze trek ik ze in. Ik beken: Mijn zoon van acht is wel degelijk ter wereld gebracht. Het punt is alleen dat ik hem nooit heb aangegeven bij de burgerlijke stand. Ik weet het nog, die ijle ochtend dat ik ons huis verliet om aangifte te gaan doen. De bevalling verliep moeiteloos. We hadden de hele nacht niet kunnen slapen, betoverd door de geboorte van een nieuwe wereld.

Onderweg in de koele voorjaarslucht kwam er een ongewone helderheid over mij. De aangifte begon gaandeweg twijfels op te roepen en vertwijfeling. Moest ik mijn onschuldige zoon gaan aangeveven? Alleen misdadigers werden aangegeven en zelfs dat deed je toch ook liever niet.
‘Kom’, zei de vrouw in mijn hoofd, ‘het is gewoon een registratie, zonder papier besta je niet echt in dit legale deel van de wereld!’ Maar welke ellende haal je zo’n kind op de hals? Om onschuld meteen zo te belasten… Met een identiteit, een nationaliteit, schoolplicht, belastingplicht etcetera.

Eenmaal voor de deur van het stadsdeelkantoor hadden mijn voeten het besluit al herzien, ze weigerden elke medewerking en liepen terug naar huis. Ik volgde willoos.
Mijn zoon zou ik statenloos opvoeden, zonder nationaliteit, zonder vaste leeftijd,
zonder schoolplicht, bij wijze van experiment. Hoe kun je leven vrij van identiteit? Mijn vrouw kwam er pas achter toen zij dacht dat hij naar school moest. Het kostte mij drie dagen om haar te overtuigen dat dit echt het beste voor ons kind was.                                                                                                                                Uiteindelijk ben ik veroordeeld voor het niet aangeven.  Zijn leeftijd moest worden ingeschat, zo kwamen we op ongeveer acht. Nu krijgt hij jaarlijks een verblijfsvergunning. Dat schijnt juridisch niet anders te kunnen, zo doen ze dat met illegalen die ontmaskerd worden.Bij de verlenging blijft zijn leeftijd om duistere reden steeds op acht jaar staan. Mijn zoon maakt het niets uit. Hij kan elke identiteit aannemen die hij wil. Bovendien spreekt hij vele talen, zijn vrienden zijn vrijwel allemaal illegaal..Hij vertolkt hun stemmen. Er gloort een gouden toekomst voor hem als vertolker. We hoeven nooit op vakantie, door onze zoon van acht komt de hele wereld bij ons over de vloer.