Sinds de veronderstelde dood van God,
(nog bedankt Friedrich voor die hardgebakken peren)
sindsdien is er ook flink geknaagd aan de autoriteit van zijn enige zoon op aarde. Bij gebrek aan beter grondpersoneel
heeft inmiddels een reeks aan superhelden gesolliciteerd naar de functie van verlosser… Superman, Spiderman, Zorro, Batman, Archie de Man van Staal.
Als surrogaatgoden kwamen zij onvermoeibaar & pro deo in actie om onrecht te vergelden en al wat krom was recht te buigen.
Ze verrichtten minstens zoveel wonderen als hun bescheiden voorganger…vliegen zonder vleugels,bovenmenselijk gewichtheffen, over plafonds lopen, maar vooral meedogenloos & onverslaanbaar zijn.
Dit laatste is vooral onderscheidend, want nooit lieten ze zich aan een kruis nagelen om de mensheid te verlossen. Een andere wang toekeren was ook niet echt aan hun besteed.
Ze hanteerden het geweldsmonopolie als toppunt van ethiek.
Niet zo verwonderlijk, omdat deze idolen zonder uitzondering uit het land van de ongewenste mogelijkheden geboren zijn, niet alleen onbevlekt ontvangen, maar ook nog zonder moeder ter wereld gekomen. Onverwoestbare geweldenaren.
(Overigens Friedrich, het lijk is nooit gevonden)
Wij zijn mensachtigen met een uitdaging. De uitdaging bestaat eruit om het zonder hulp van superhelden te stellen en gewoon te zijn, natuurlijk te zijn, op zichzelf te staan als een boom met wortels ondergronds verbonden met het bos.
Zo schijnbaar gewoon is al bijzonder genoeg, buitengewoon en mysterieus. Wonderlijk is dat juist deze aangeboren staat zo moeilijk bereikbaar lijkt. De moeilijkheidsgraad van de eenvoud.
Nooit zul je ‘de Man van Staal’ Spider of superman bij de dokter zien zitten, of naar de wc gaan, stofzuigen of afwassen. Nooit zie je ze slapen of uitzieken onder de dekens en nooit zul je ze zien spelen, muziek maken of tuinieren.
Hier ligt de grote uitdaging voor de mensachtigen.