“Wozelkom beegde in de bosarf alle ganders doormidden.
Het begen ging Wozel niet lavenderwijs af.
Telkens wanneer de gloefwubbe aanstrakte werd de wolzaag ruller dan smuikbolsters. Er flukten somels dwars door het geveizelte waardoor de vandelworven danig verdokt raakten…”
Zo vertelde mijn vader mij verhalen voor het slapen gaan.
Hij wekte huiveringen; “De wargbukkels vlederden meesingels naar elkaar tot de jeegmaat tovervol was”
Ik deed natuurlijk geen oog meer dicht.
Het wereldnieuws van het journaal viel hierbij in het niet.
“Wat is begen?” vroeg ik klaarwakker, “en hoe sterk is de bosarf…en wie is de Wozel?”
“Weet je dat dan niet?” vroeg mijn vader dan geheimzinnig,
“dat mag ik je nu helaas niet vertellen…dat is het geheim van Wozelkom…, droom er maar over dan gaan we morgen misschien verder!” beloofde hij.
Die nacht droomde ik van smuikbolsters en vandelworven alsof het de gewoonste zaken van de wereld waren.
De volgende dag vroeg hij wat ik gedroomd had.
Dan vertelde ik ernstig hoe de somels in weeskepels vluchtten over het Gaarzaaggebergte ten noorden van het geveizelte.
“Mmm, interessant!” grijnsde mijn vader dan samenzweerderig en vervolgde zijn verhaal op gedempte toon. Alsof niemand anders het mocht horen.
Nu, een halve eeuw later huiver ik nog wel eens in het holst van de nacht als ik weer aan de ‘gloefwubbe’ denk.
Ik heb nog altijd geen flauw idee wat het is, maar het is verschrikkelijk…heerlijk!

Van één ding ben ik heilig overtuigd; mijn vader was een Wozel van het zuiverste water.