De langstzittende voorzitter van volkstuincomplex ‘Ons Groen’

hechtte er aan om elke vergadering te beginnen met de herdenking van de ons ontvallen medetuinders. Dit ritueel bracht opstandige gemoederen tot rust en zette aan tot inkeer alvorens de meer omstreden agendapunten te behandelen, punten die steevast tot ophef en verontwaardiging leidden…gemor en stemverheffing.
Een minuut stilte suste de gelederen bij voorbaat.
Gaandeweg werd duidelijk, na voorzichtige navraag dat er 9 van de 10 keer helemaal geen tuinders overleden waren op ons complex. Als ik terloops informeerde naar de naam van het betreurde sterfgeval pareerde de voorzitter nieuwsgierigheid door te wijzen op het enorme landelijke bestand van volkstuinders waar statistisch gezien altijd wel een spaanders moest vallen. Maar dit zou onder onze vier ogen blijven, dat begreep ik toch. Het lag immers nogal complex en gevoelig.