Stel je eens voor…
deze onvoorstelbare hypothese:

De harde wetenschapper die
het kleinste, meest verfijnde
onderzoekt middels een reusachtige
mega-gevoelige detector.

Hij merkt meetgegevens op
die niets anders zijn dan
detecties van zijn eigen
opmerkzaamheid…
Zijn geconcentreerde aandacht
laat zich detecteren
als het meest ijle verschijnsel
onder nano-nivo…

Het zou de beste kosmische grap
ooit zijn ware het niet dat niemand
opmerkt dat opmerkzaamheid
zich hier manifesteert als fenomeen…
Niemanden die objectief waarnemen
hebben het wonderlijke vermogen
‘zichzelf’ over het hoofd te zien.

Wie dit tot hier nog kon volgen
heeft zich inmiddels vast al
integraal weggelachen…