‘Wukki Wunderhund in Pipikakaland’ , zo luidde de titel van het laatste kinderboek van Anita Söderstrom. De slimme hond Wukki weet met zijn wondersnuit allerlei geheimen op te snuffelen. Zijn baasje Olli Olafsson maakt hun ontdekte geheimen openbaar. Nalatige ouders worden ontmaskerd, vergeten kinderen opgespoord, verloren voorwerpen gevonden, geheime ruimtes ontdekt. Er is echter één mysterie in Pipikakaland dat onopgehelderd blijft. Er liggen her en der enorme drollen op straat en die zijn niet van een hond. Het vreemde is…ze geuren heerlijk en hebben alle kleuren.
(De illustraties van Thor Söndergard zijn overigens meesterlijk en uitzonderlijk grappig.)
Olli neemt de drollen mee naar huis om ermee te boetseren, zo onschuldig begint het…
Maar het gaat van kwaad tot erger. Olli snoept van de drollen, bakt er tenslotte taarten van voor zijn moeders verjaardag. Voor het eerst sinds jaren ziet hij zijn vader en moeder gelukkig…alleen opa Wassmö blijft nors mokkend in een hoekje zitten…hij lust geen taart.
Olli weet dat het door de drollen komt, die kennelijk een geluksstofje bevatten…?
De ontknoping van het mysterie zorgt voor verbijstering in het kleine Zweedse stadje.
Om welk wezen het gaat wil ik hier niet verklappen. (Loewaki)
Het is te walgelijk voor woorden, maar dit wezen schijt alle straten van Pipikakaland onder.

Het kinderboek is in opspraak geraakt en op last van de rechter uit de handel genomen. De Zweedse jeugd ging massaal met de materie aan de slag, geïnspireerd door het verhaal.
Anita Söderstrom werd door de pers voor een zieke geest uitgemaakt, die de kinderziel infecteert met vuiligheid…coprofagie.

‘Ruim driekwart van de Scandinaven gaat dagelijks gebukt onder chronisch depressieve klachten, hoeveel kinderleed veroorzaakt dat niet!’ ,was het laatste commentaar van de verguisde schrijfster.
Het boek is alleen nog antiquarisch te vinden, voor de liefhebber van maatschappelijk
relevante literatuur.
(2016 Sverigebok Förlagsgrupp isbn 64586690)