Zoals de bonkige maan op afstand mooi gaaf en rond lijkt zo lijkt Mondriaans Victory op afstand rechtlijnig strak.
Mondriaan zat meestal strak in het maatpak, maar op het laatst begon hij te swingen op de Boogie. Piet was een volleerd klassiek meesterschilder, daarom zo opmerkelijk dat hij al het ‘aangeleerde’ kon loslaten, zelfs zijn kwast.
Isolatietape van de NewYorkse ijzerhandel op de hoek voldeed ook.
Hij experimenteerde er vrijelijk op los in zijn allerlaatste ‘schilderij’. Met sellofaantape in primaire kleuren speelde hij verder in zijn laatste dagen. Van dichtbij zien we de knullig afgescheurde plakbandjes. In de laatste week voor zijn overlijden bracht hij nog ingrijpende veranderingen aan.
Op zoek naar een juiste combinatie van onregelmatige kleurvlakjes. Op zoek naar ritme, cadans.
Het ziet heel levendig, provisorisch uit, improvisorisch als beeldende muziek.
Victory heeft de schoonheid van het onvoltooide en wellicht van het onbedoelde.
Een van de grote vragen in de kunst is: wanneer is een werk vervolmaakt?
Onmogelijk te beantwoorden, want hoeveel mooier zouden de bekende meesterwerken onaf zijn? Hoeveel meer meesterwerken zouden er zijn als kunstenaars eerder gestopt waren met afmaken?

Is het werk echt zo bedoeld zoals het nu is?
Ook zo’n terechte en onmogelijke vraag.
De kleuren zijn veranderd, de wereld waarin het ontstond is veranderd en het publiek is nieuw geboren.
Het is aan de beschouwer om kunst af te kijken.
Ik moet bekennen…het lukt mij niet bij Victory, zo vers en fris is het, iedere keer als ik het in levende lijve zie…steeds opnieuw die feestelijke (r)evolutie van het sublieme.