De hoogste eer was
als er een straat werd vernoemd
naar de mens die toevallig
ook zo heette…

Diezelfde mens had misschien ooit
een gelijknamige ziekte gemunt.
De ziekte heette vaak naar
de eerste patiënt met het syndroom
waar ook het medicijn naar werd genoemd.

Kon het medicijn de ziekte uitbannen,
dan raakte de naam van de patiënt
en de ziekte snel vergeten,
net als naam van de naamgever.

Alleen de straat bleef zich
nog lang zo noemen
tot ze werd herdoopt naar
iets anders zogenaamds.

Ergens diep geborgen
in de eeuwig kerstverlichte nacht
verscholen zich nog ongekende sterren
voor hun ontdekking,
samen met nooit ontdekte keversoorten
en vele dergelijken die hier
tussen het groen als gras….

Hun naam was wel het laatste
waar ze op zaten te wachten.
Kunnen niet alleen naamlozen
zo grafzacht het onnoemelijke tonen?