Photo: Jelle Touw © 2017

Kleuren zijn de talloze subjectieve kinderen van dit ene licht. Ze lijken pas echt afzonderlijk te bestaan zodra ze een eigen naam verwerven, die herhaald wordt.
Ze moeten wel stabiel blijven, constant.
Geheel tegen hun vervloeiend aard in.

(Zelfs de kleuren van de kleurenstaalkaart veranderen door de toevallige lichtval. Bovendien hebben we geen idee hoe andere ogen dezelfde kleur zien)

Daarna blijft de kleur op zoek naar het licht
om haar identiteit te bevestigen, door ‘dezelfde’ schijn te vertonen.
Het duurt even voor de ‘aparte kleur’ beseft dat ze puur licht is en geen schijnvertoning.
Kleuren zijn spelende kinderen.

Ik vroeg eens aan een kind;
‘Wat is je lievelingskleur?’
Het bleef lang stil, alsof alle kleuren even geproefd werden.
Toen was het glashelder;
‘Allemaal!’