Mijn zoon van acht kwam zenuwachtig thuis van de school
waar hij niet mag leren wat hij graag zou willen weten.
Die dingen onderwijzen ze daar niet.

‘Ik moet vanmiddag weer naar school dus ik kan niet naar voetballen’

‘Wat is er aan de hand?’
‘Overmorgen krijgen we een intelligentietest om de beste school te kunnen kiezen, vanmiddag moeten we onze intelligentie nog oefenen’
Even ben ik sprakeloos.
‘Wat slim, dat zouden ze ieder dag moeten doen’
Ik probeer hem te helpen, liefst haalde ik hem gisteren nog van school.

Hij is slim genoeg om nattigheid te voelen, zijn gezicht staat bedrukt. Het kind is een proefmonstertje, reclameobject voor het onderwijs. Een opbrengstgericht produkt voor de markt.

Twee dagen later vraag ik hoe de test ging.
Hij glimlacht geheimzinnig.
‘Heel goed eigenlijk, het was dezelfde test, ik wist de antwoorden al…..’

We kijken elkaar verwonderd aan.
‘Ik heb maar niks gezegd’ vult hij aan.

‘Mijn god’ dacht ik en dacht aan de ‘School met de Bijbel’ waar ik zelf ooit gedetineerd was. Daar werd ons alle antwoorden ingeprent uit het grote zwarte testboek. Als we die antwoorden zouden geven op onze latere levensvragen zouden we cum laude slagen in ‘de school des levensch’.
God, directeur van deze school, beloofde ons de zevende hemel. Ik weigerde de antwoorden en werd ter plekke op de hel getrakteerd.

Mijn zoon van acht is sinds gisteren van school af.
De eerste vrije dag hebben we boomvoetbal gespeeld en de traptechniek, binnen en buitenkant voet, geoefend voor de kromme bal.
Wat is er mooier dan een bal drie meter naast de boom te richten en dan met een curve de stam te laten raken, goddelijk.
Met de blote voet geschopt is het de zevende hemel.