Na een lange excursie door Petoivilmoen kreeg ik honger. ‘Wanneer eten jullie hier?’, vroeg ik. Mijn gids Mombazi lichtte mij in over de Biroenese eetcultuur.
‘Eigenlijk…eten wij nooit niet!’, zei hij terwijl hij peinzend op zijn lip beet.
Biroenezen vallen gastronomisch gezien onder de vreemdsoortige eters, dol op alles wat vreemdsoortig is.
Ze eten niet veel, maar wel vaak.
Eten kun je het niet echt noemen, het lijkt meer tussendoors gepeuzel.
Eigenlijk proeven ze onafgebroken
van losse ingrediënten.
Van recepturen hebben ze hier nog nooit gehoord. Mengen van smaken vinden ze ronduit onsmakelijk en verwarrend, ze willen simpel die ene aparte smaak proeven.
Kok is dan ook een onbekend beroep in Biroestan. Restaurants zijn er evenmin.
Ze peuzelen gewoon terplekke aan wat er zoal voor de mond komt.
Wonderlijk genoeg peuzelen ze ook aan oneetbare zaken, zoals rotsblokken, lantaarnpalen…zelfs aan gedachten en geheugenpaleizen wordt gesabbeld.
Nog een bijzonderheid: ze gebruiken nooit zout.
Ik heb het geprobeerd op uitnodiging van mijn gids en goede vriend Mombazi en ik moet bekennen:
‘Heerlijk, al die aparte ingrediënten en zo flauw!’
Het meest favoriete Biroeaanse gerecht blijft evenwel: de banaan, met schil en al. De schil liefst nog groen. Ze lusten er wel pap van.
‘De schil is nog lekkerder dan de inhoud als je er eenmaal aan went’, aldus Mombazi.