Photo copyright Saar&Jelle Touw 2017

Fotografen zijn jagers. Ze schieten met hun oog op de voortvloeiende werkelijkheid.
Pas als de werkelijkheid als een verstijfd beeld voor ons ligt kunnen we haar goed bekijken en er iets in zien. In wolkenfirmaties kunnen we allerlei dingen zien of in gespiegelde inktvlekken zoals bij de Rorschachtest. Sommige fotografen zijn zo alert dat ze een voortsnellende zweetvlek weten vast te leggen.
Bovenstaande foto is gemaakt door Saar Touw, inderdaad familie van. Hoe zij werkt
weet ik niet, maar ik vermoed dat ze een beveiligingscamera heeft gehackt om deze foto te bemachtigen, tenminste dat dacht ik toen ik deze foto zag.
Het gaat om de zweetvlek op de rug van de hardloper. Saar zag er eerst een hondekop in,daarna een vrouw. Ze vond het zo mooi dat ze de renner achterna ging om de zweetvlek vast te leggen, alsdus haar vader Jelle. De renner wilde dat niet en begon te zeuren over privacy, daarna maakte Saar zich uit de voeten. De wegrennende vrouw schijnt dus Saar te zijn, vader Jelle bleef staan en schoot de foto, perfect koppel.
Bij nadere analyse in het lab leek de zweetvlek omgekeerd op een soort lijkwade van Turijn maar dan met de afdruk van een aliën, een soort E.T. In de psychologie wordt dit soort beeldprojectie pareidolia genoemd.
De Rorschachtest is in de ban gedaan door psychologen die zichzelf graag als wetenschappers willen zien. Ze ageren er heftig tegen met ;”Psychology is science,
not witchcraft!” Daarmee lijken ze te miskennen dat de hele psychologie één en al projectie is en identificatie met die projecties. Het zien van dingen die er niet zijn leidt tot de werkelijke realisatie van die dingen. Dat is de verbeelding waar iedere creatieve daad mee begint.