Gisteren is mij overkomen als een slechte film. Vandaag ben ik deze dag zelf dus maar eens gaan schilderen, ik had nog wat oude verf liggen…
De belevingshemel heb ik al in blauwen opgezet zonder onderschildering, geen tempera. Nu ben ik met aardekleuren een bodem aan het kwasten. Met het paletmes druk ik de grondverf stevig vast in het tafellaken. Een dag moet wel lekker kunnen staan, op vaste grond. Ik laat de hemel horizonloos in de aarde overlopen als een soort niemandsland tussen hemel en aarde.
Het ziet er al met al uit als een aardig begin van de dag.
Ik overweeg om het zo maar te laten…en het schilderij in te stappen om het gaandeweg van binnenuit te voltooien? Men moet weten dat ik helemaal niet kan schilderen en dat ik daarom juist doe. Iets doen wat ik niet kan, daar is het mij om te doen. Zonder enige voorkennis, censuur of schaamte handelen is hoe ik mijn dagen wil beleven.
Wat een dag… Ach, nu zie ik achteraf pas, dat ik vergeten ben om het doek op te spannen en loop over de ontstane plooien zo de hemel in, mijn schoenen komen onder de verf te zitten.