De weetmeters zijn ontzet.
De aarde draait niet constant genoeg naar hun zin.
De tijdrekening zou in gevaar komen.
Raar dat de levende praktijk zich niet aan de theorie wil aanpassen…
Meten is weten klonk ooit zo stoer en onoverwinnelijk.
Maar retoriek maakt nooit haar grote woorden waar.
Retoriek legt de lat zo hoog dat de spreker er makkelijk
onderdoor kan in de hoop dat niemand het merkt.
Meten is vergeten een vast nulpunt vast te stellen.
Wist weten maar waar het nulpunt zich bevindt,
dan was er een vast beginpunt, voor onbetwistbare metingen.
Vast staat dat het nulpunt zich overal kan bevinden,
op dezelfde manier waarop ‘hier’ zich overal kan bevinden.
Absoluut gezien is hier nergens niet, net als het nulpunt.
Lokatie is dus absoluut relatief.
Alle tienduizend dingen bewegen ten opzichte van elkaar
en degene die meet staat ook al niet stil.
Het blijft op z’n best een inschatting bij benadering.
Elke volgende inschatting zal van de vorige verschillen.
Een variabele praktijk vraagt een variabel meetsysteem
dat meeleeft met de levende werkelijkheid.
Iets leeft, dus het is variabel, zo vertelt de evolutiepraktijk.
Variabiliteit is de constante, dat maakt het bestaan ook zo geestig wispelturig.
