‘Cultuur is je haar kammen in de tegenovergestelde richting dan waarin het groeit…’

Deze mooie stelling is van kunstenaar Rudi van de Wint.
We gaan er even met de stofkam doorheen om uit te kammen of er iets in zit.
Deze losse haren kwamen vrij:

*De kam als nurture, het haar als nature.

*Is cultuur het tegen de haren in strijken, de natuur een vorm opleggen?
Kunst als tegennatuur?

*Was de eerste kam een afgekloven visgraat?
Natuur als kam, gelukkige bijvangst?
Handig om de verwarde dos van gedachten los te kammen?

*Kan natuur zichzelf tegen de haren in strijken?
De zalm die tegen de stroom in naar ‘huis’ zwemt…
de wind die een bergstruikje teistert?

*Is de draad van tegendraads eigenlijk een haar?
Is niet kammen een daad van verzet van de menselijke natuur tegen de cultuur?

*Is een permanentje, het fixeren van steil haar met haarlak cultuur…kunst?
Het is zeker kunstmatig…en kunstig om soepel haar tot helm om te vormen.
De helm is zonder meer cultureel erfgoed.

*Is haar zelf geen tegendraads natuurverschijnsel, menselijk haar dat maar
doorgroeit en dus wel gekapt moet worden om er niet over te struikelen.
Het lijkt erop dat de evolutie het scheppen van de schaar afdwong door
haar maar door te laten groeien…? Natuurlijk, zo heeft ook de kou de bontjas
en de open haard nodig gemaakt. Natuur als passieve actor die alle nodige
uitvindingen dicteert.
Is de natuurlijke luiheid van mens dan oorzaak van de automatisering?

*Is dit wat de mens van het dier onderscheidt?
Dat zijn hoofd en baardhaar blijft doorgroeien?
Toegegeven, schapenhaar groeit ook door.
maar dat is dan ook een kuddebeest net als het mensachtige dier.

*Is natuur nu een haartje betoeterd om de mens als dier te beschouwen?

*De tegendraadse mens draagt een hanenkam…een kam van haar.

Dit waren wat losse haren. Nu rest de vraag, kunnen we hier een pruik van maken?

De Steen werd onder ede ondervraagd over zijn rol bij de allesverwoestende lawine…
Bij elke vraag over de ware toedracht kon Steen zich niets herinneren, stenen waren immers passief. Hoe kon dat wat passief was ooit daden doen?
Op de retorische vraag: ‘Maar u moet hier toch meer van weten?’, antwoordde de Steen vastberaden en gelaten:
‘Zeker, dat zou ik ook graag willen, dat ik er meer van zou willen weten, maar Stenen als ik gehoorzamen alleen aan de zwaartekracht…en waar het om aansprakelijkheid gaat acht ik mij niet aangesproken…’
En is de kernvraag dan niet, vervolgde Steen zijn betoog.
‘Wie hebben mij ooit bovenop de berg gebracht…in zo’n gevaarlijke positie?
Iedereen kon weten dat ik nu eenmaal rond en glad ben… en dat ik dientengevolge makkelijk elke kant op rol’
‘Wie zou mij in zo’n positie brengen en waarom?’
‘Om mij ten val te brengen?’

De Steen liet zijn schaduw vallen.
Het verhoorlicht van de ondervragers ging uit.