niet eens te vondeling gelegd
altijd bleek ze hier te wezen,
zich gevend, geen barensnood
zonder verwachting is ze er
onverwacht, nooit geboren
beglimlacht ze de dooie dood
talloze dingen trekken
aandacht en dagelijks voorbij:
wind trekt
nomaden trekken
vogels trekken
padden trekken
de tandarts trekt
gekke bekken
de motor trekt lekker
economie trekt aan
het kortste eind
de thee moet nog trekken
het litteken trekt
de zee trekt
de hond trekt
trek geen conclusies
en niet aan de dode paarden
alles trekt voorbij
je gezicht vertrekt
trek het je niet aan of wel
de karavaan der dingen
trekt verder
Tussen hoe iets heet en wat iets is
ligt dat onoverbrugbare ravijn
van wie weet wat?
Soms tunnelt zich ‘n molachtig gat
door ‘t gebied waar iets in samenvalt
met zich dat van de kaart raakt
Gangenstelsels onder het maaiveld
verholen, boven hopen zich de hopen
op de meest geestige gronden
Het heeft zich ondervonden
De modern schermmens wordt in elke docu,
film of reklame doodgegooid met het leviteren
van een gewichtloos vogelperspectief.
Men is lichaamloos en zweeft moeiteloos
in de richting waar de aandacht naar uitgaat,
het zien zelf is het besturingssysteem…
Geestige Hi-tech van de oorspronkelijke natuur?
Elke sterveling kan voortvluchtige beelden
nu op zijn beeldscherm beleven.
Het menselijk lichaam vliegt weliswaar niet,
maar de ziel vliegt des te beter.
De ziel die zelf niet waargenomen kan worden,
maar zelf waarnemend is, als een zon rondom…
De meesten zien de ziel niet zitten. Wat klopt…
want ze vliegt en registreert.
Een visueel voorproefje op het visionaire aspect
van de dood, wie kent hem eigenlijk…
die doorlopende voorstelling?
Was het niet
prachtig op
op beeldscherm?
camera’s openbaarden
immers meer kleuren
in het vergezicht
dan het blote oog
kon waarmaken
het innerlijk Noorderlicht
kreeg je pas in zicht
wanneer je strak
in de zon staarde
en daarna, ogen dicht…
alle kleuren van de regenboog
zonnestorm
onder het hemelgewelf
van je schedel
‘Moge uw ziel
fonteinen van kleur’ *
*Jamozoekie Barimokon: begroeting in het Biroenees.
Ongeëvenaarde verwondering
over wat er allemaal is
verdwenen in het geen?
Een kosmosloos geen,
zonder planeten, zonder zonnen,
sterren, het al, schitterend afwezig.
Waart verwondering voortaan
als een zwerm engelachtig licht
door ‘n verlaten en duister wereldruim?
Het zijn blijkt achteraf een grap
‘n onnavolgbaar mysterieuze clou:
Wat zuigt zoiets uit ‘n duimloze duim?
Een niets dat zich verwondert om niets.