Struweel dus, struweel…
ja, zeg het maar luidkeels
onomwonden waar het op staat.
Struweel inderdaad, struweel…
u hoort het goed, zeg het
maar na, wie anders noemt
struweel weer tot leven?
Er is wie anders dan niemand
die dit nog in de mond
te noemen neemt,
bewaarloos doodgezwegen.
Noem struweel bestwillig
voor ze totaal wegkwijnt,
haar verzwijgen is niets minder
dan een lafhartig taalfalen…
ze bijt heus niet, al grijpt ze
soms naar de keel die alles slikt.
Het gaat om het klinkzinnige
niet om de betekenis, juist haar
fluweelachtige klank ruist zo na
in de zielewindstilte…toe maar…
laat struweel talig fluisteren,
haar verzwijgen zaagt immers
gestaag de tak af waarop wij
als zwerm te roesten zitten.

Zonder struweelachtig heden
is ons klankschap geen enkel Zijn.

Weliswaar bestaat elk weiswild wezen
wonderbaar van sprankjes spronk,
mildstil zinderend & tintelbaar

van buitengewoon geestig gul spul,
binnen gewoon sowieso zomaar
ongrijpbaar als kosmische flitsvonk

Bestaan kent zich zelve zuiver &
dankzij dit spronkig fenomeen
dat is alom & wijdzijdig onbekend

Zonder spronksel zou Zijn onkenbaar
blijven, ergens tussen nimmer, niets &
nergens als geen hoopje spranck

Geen enkele gedachte is ondenkbaar,
ook de mooist grote nonsens worden
weetwillens perfect gedetecteerd

want watwiewaar zouden deze
duifdode letters zijn zonder het pure
spronkvermogen datditdus leest?

Oorspronkelijk bestond spronk
natuurlijk al ver voor oorsprong
met kenbaar ziezozijn begon

Elk woestwust weetwezen spronkt
sprankelend voort uit die
godgansgloeiende wondervonk