Buurman in de Wijk liep drie maal daags zijn rondje door de buurt,
altijd met een hondenriem over zijn schouder. Men vond hem
vreemd en vermeed hem een beetje.
Soms vroeg iemand wel eens of hij zijn hond kwijt was.
Dan zei hij meestal maar van wel… om ervan af te zijn.
Wat het signalement was vroeg men dan…
Dan zei hij maar wat: “Een middelgrote bastaard…met een flapstaart”
Zijn buren wisten wel beter. Ze zagen hem dagelijks zijn woning
verlaten met riem en zonder hond.
Of hij ooit een hond had gehad wist niemand.
Men ging ervan uit van wel, want waar kwam die riem anders vandaan?
Soms werd hij aangehouden door een wijkagent omdat honden in de buurt
aan de lijn moesten. Dan bekende de man eerlijk dat hij geen hond had,
wat de politieman niet geloofde.
“Waarom draagt u dan een riem bij u, probeert u soms een bekeuring
te ontlopen…of hondenbelasting te ontduiken?”
“Dat gaat toch geen hond wat aan, een kwestie van privacy”,
verklaarde de man, “bovendien hoe kan ik bewijzen dat ik geen hond heb?”
“Kijk om u heen… daar is ie… overal…geen hond te bekennen!”
De agent raakte geagiteerd, maar kon niets tegen de man inbrengen
en liep machteloos verder.
“Waar kan ik belasting betalen voor géén hond?”, riep de man hem nog na.
De man nam de riem van zijn schouder en zei terwijl hij bukte:
“Kom Bello, nu even aan de lijn, stel dat je er vandoor gaat!”
De buren zagen hem aankomen, voor het eerst met zijn onzichtbare hond
aan de riem.