Bestaan is een groot verhalenverteller.
Ze vertelt haar verhaal alleen niet in taal,
maar in gebeurtenissen.
Ze leeft letterlijk de belichaming voor,
alsof ze voorleest.
In navolging probeert de mens ook wel eens wat.
Maar het kan zo gek niet worden verzonnen
of het werkelijke heden overtreft het ruim.
Het werkelijke blijkt steeds weer onovertroffen.
Open zintuigen lezen dit permanente gebeuren,
beleven het mee, directe ervaring zonder vertaling
De wereld bestaat uit het uitlezen van zintuigen.
Zonder zintuigen geen verhaal, geen wereld.

Het vraagdier knaagt
aan het zekere weten

vragen zijn hongerig
willen antwoorden eten

of ze goed of slecht
smaken maakt niets uit

na elk gegeten antwoord
opent die bek zich weer

onverzadigbaar vraagt
de knaagmaag meer

dit dier vraagt niet echt
het vraag alleen maar

om het vragen zelf naar
de meest bekende weg

hapklare aandacht
als bij en hoofdgerecht

het antwoord leert zwijgend
aan gevraag te ontkomen

stilten aan stiltes te rijgen
om vraagzucht in te tomen

Is het niet gezond
om geshockeerd te zijn
na elke bittere pil
van het journaal?

Zou het niet vreemder zijn
als die pil rustgevend werkt,
als ’n probaat paardemiddel
waar je de olifanten in de kamer
mee kunt omleggen?

Gaan mensen daarom
vaak & graag naar griezelfilms
met een horrorscenario?
Om alvast te wennen aan dat land
van de ongewenste mogelijkheden.

Wen er maar aan, zo klinkt
hun ongevraagd advies
alsof het niet ondraaglijk stinkt

Wen er maar nooit aan….
Het is echt niet normaal
om zomaar voort te bestaan


Men bleef maar domweg
wijzen naar het wijze oosten
alsof ‘het’ daar een
heilige lokatie zou
innemen

alsof het in één
specifieke windrichting
te vinden zou zijn,
verborgen in een berg
of in een vervuilde rivier

alsof het aan welke religie
dan ook verbonden zou zijn,
aan een of ander ras
of aan een overerfde identiteit

of dat het zich ooit onder
zo’n nietszeggende noemer
als spiritualiteit zou schuilhouden

of onder welke noemer dan ook

wanneer het voorafgaat aan elke
vorm, vooraf aan elk beeld of taal…
waar zou het dan anders
kunnen zijn dan nergens niet?

Zeef dan liever de ruimte in een vergiet
tot het ziet hoe evident stil het is.



Niemand kan in iemands anders z’n schoenen….
laat staan lopen,
toch is dat precies
wat moeder dagelijks deed,
afgedragen schoenen
van steeds weer iemand anders afdragen
om bv. overal koopjes te kopen

vader verzoolde en timmerde
er op los
nieuwe zolen en hakjes
op zijn schoenmakersleest,
met ‘n mondvol verse
scherpe kopspijkertjes.

Ze bezat ‘n scheepskist vol
versleten schoenen,
goedkoopjes bij het Leger des Heils,
‘n guldentje per stuk,
meestal model Katrien Duck

De diagnose ‘moeilijke voeten’
hielp niet echt voor de pijn
in misvormde gewrichten,
verhoornd eelt en eksterogen…

Vader sneed met liefde
en ‘n geslepen mes
regelmatig
als een hoefsmid
overtollig eelt van haar voeten
bij wijze van pedicure.

Niemand had graag
in haar schoenen gestaan.
Begrijpelijk, want niemand
heeft geen voeten.

(Beeld: Ai Wei Wei)


Één ster die precies de juiste weg wees
uit het labyrint van keuzemogelijkheden…
één ster als routeplanner.
Tweeduizend jaar geleden kon dat kennelijk nog,
toen er nog ezeltjes liepen,
geestelijk onderdak vinden binnen iets heiligs.
Nu biedt het hemelgewelf myriaden aan sterren
die allemaal wijzen
naar het rationele ideaal van ontheiliging.
Nog even afgezien van de vele vallende nepsterren,
ruimteschroot en datasatelieten
die de wijde blik schijnheilig misleiden.
Nu zou elk geestrijk zandkorreltje
het sterrenstof in zich mogen vinden
om de woestijn van zijn te laten bloeien
of overal van af te zien met de blik
van een nog ongeboren kind.


Buitenaardse humor is heel wezensvreemd.
Wat daar nu zo leuk aan is is nog maar de vraag.
Men voelt zich onder aliens totaal ontheemd
wanneer je ze vermeend of echt telepathisch grappen
hoort maken.
Ze hebben geen mond om hun mop mee te vertellen,
evenmin hebben ze oren om jouw eventuele gelach
aan te horen.
Een buik om te schudden ontberen ze al eveneens.
Ze zijn alleen, met Niets te vergelijken.
Buitenaards humor is mooi hol, ruim en luchtledig.
Ongekend grappig.
Zo laten ze je graag schouderophalend achter
met het gevoel dat iets je totaal ontgaat en je weet
niet wat. Het meest vreemde is wel de fantoompijn
na afloop. Alsof er zonder handen langdurig op je schouders
is geslagen.
Hetgeen wellicht zeggen wil: Dit is geen grap…wij bestaan!?