Schofthoogte


Ik denk dus ik ben…
wekt mij de slappe lach,
even niet denken en je bent weg.
Ik dacht dus nu ben ik er geweest…

Het meest lachwekkende
aan het verschijnsel mens
is zijn zelfingenomen schofthoogte
en dat aap sapiens echt meent
dat de wereld om hem draait
als was mensheid de as
van deze kringlopende globe.

Was ‘t maar waar dat de mens
‘n lege as was, dienstbaar aan
de levens van medewezens.
Het schijnt de grap die ze is niet
te begrijpen, vervalt steeds (gaap)
opnieuw in dezelfde gebeurtenis.
Het zal de geschiedenis in gaan
als de meest dominante Waanaap
‘n wonder dat zulke rampen bestaan.

Droge jus

Arancina
de witrode Calabrese
sinaasappelschil op pootjes

als wildste hond
van het noordelijk halfrond
likt ze ons elke ochtond
de handen en voeten af

bezeten proeft ze van de
huidige bazensmaak
als droge jus

ze likt zich thuis in de dag
dat ze blijven mag
om nu
ons te domesticeren
met af en toe ‘n blaf

Cursor


Cursor
probeert vergeefs
dit puntje .
achter de zin
te deleten .

lijkt ‘n zandkorreltje
op het scherm .

wijsvinger zwijpt
als een gek .

zonder resultaat .

zit er soms ‘n vuiltje
in het oog .

dat zich niet laat
wegvegen .

het stipje blijft
midden in ‘t zicht .

starend
als ‘n pupil .

doe ‘t oog
maar dicht
als je kunt

geen enkel punt

Elsschot revisited


Het huwelijk van Elsschot
slaat de spijker op zijn kop
maar de plank volledig mis,
want ware liefde betovert
zij die samen echt genoten,
de rest is begoocheling.

Men wil dit voor iedereen
en liefst ook voor immer,
want tussen droom en daad
staan praktisch geen bezwaren
en dierbare vertedering
die niemand kan verklaren
die des avonds komt
wanneer men samen slapen gaat.

Zo stromen jaren henen
tot ver voorbij de dood
zien we gebenedijde lieden
die zich ‘n echt paar weten
stil vervuld op de oever gezeten
‘n Godvergeten & onbedaarlijk
aandoenlijke aanblik bieden

W. Schudspier over de lach

Is dat niet geestig

het enig lachende dier
te zijn of niet
te zijn?

of dat is niet de vraag,
is de vraag meer: Will I Am?

waar zit eigenlijk
die schudspier die
doet schuddebuiken
van plezier?

***

de fysio-gnomie van de lach
is gelukkig nooit blootgelegd
ondanks de vergevorderde
humoristische chirurgie

nadat het enig lachende dier
zich heeft dood gelachen
blijft er dat legendarische niets
over dat om zichzelf lacht

niets in het bizonder

***

Natuurlijk lachen alle dieren
zich slap om ‘t beest Sapiens

elk dier lacht weer anders
de een mekkert als een gems

sommigen kraaien of gieren
of lachen op z’n salamanders

ieder kent ‘t eendengeschater
of getrompetter van olifanders

het krolse gekrijs van ‘n kater
elk dier lacht met andere spieren

vissen lachen met waterlanders
en dat alles om levens te vieren

Topijs

De kennis van de mens is
inmiddels best aanzienlijk
als het topje van de onwetende
ijsberg onder water

Wonderlijk wel, dat deze kennis
van nu vrijwel geen invloed
heeft op het gewoontespoor

De kennis wordt eerder gemeden
als een ijskoud eilandje
bevolkt door consequenties
die niemand kan/wil aanvaarden

Zwemmen we liever in een zee
van onwil & onvermogen?

Palet

Gisteren is mij overkomen als een slechte film. Vandaag ben ik deze dag zelf dus maar eens gaan schilderen, ik had nog wat oude verf liggen…
De belevingshemel heb ik al in blauwen opgezet zonder onderschildering, geen tempera. Nu ben ik met aardekleuren een bodem aan het kwasten. Met het paletmes druk ik de grondverf stevig vast in het tafellaken. Een dag moet wel lekker kunnen staan, op vaste grond. Ik laat de hemel horizonloos in de aarde overlopen als een soort niemandsland tussen hemel en aarde.
Het ziet er al met al uit als een aardig begin van de dag.
Ik overweeg om het zo maar te laten…en het schilderij in te stappen om het gaandeweg van binnenuit te voltooien? Men moet weten dat ik helemaal niet kan schilderen en dat ik daarom juist doe. Iets doen wat ik niet kan, daar is het mij om te doen. Zonder enige voorkennis, censuur of schaamte handelen is hoe ik mijn dagen wil beleven.
Wat een dag… Ach, nu zie ik achteraf pas, dat ik vergeten ben om het doek op te spannen en loop over de ontstane plooien zo de hemel in, mijn schoenen komen onder de verf te zitten.

Recidieven

Soms lastig om arm te zijn…

steeds meer eenzame
armlastige bejaarden
in Japan stelen opzichtig
en weloverwogen
iets kleins
uit de winkel

ze bekennen meteen
en verzekeren
dat ze het weer zullen doen
om veilig in de gevangenis
te mogen verblijven

verzekerd van minimale zorg,
een futon en drie maaltijden
eigenen ze zich hun recht
op menswaardig bestaan toe.

het is dus nooit te laat
om alsnog een kleine
amateurcrimineel te worden

misdaad als oudedagsvoorziening

Wilde Paardebloei

Waarom niemand opkomt voor het recht
om in anonimiteit te mogen leven
mag niemand verwonderen.
Waar brutalen de halve wereld hebben,
krijgen ze van mij de andere helft
er gratis bij…
Zolang mij de ruimte wordt gegeven
om in vrijheid om ongedefinieerd te blijven,
oningevuld en onbepaald te leven
zonder vergunning van wie dan ook…
voor wat dan ook.
Zonder te worden gedetermineerd
door een of andere gek als een Linnaeus,
die mijn blaadjes telt, mij ongevraagd
voor eens en altijd met een naam opzadelt…
(als een wild paard dat moet worden getemd)
Mijn stamper en meeldraadjes uittekent en beschrijft,
mij aan mijn stengel uit de grond ontwortelt,
in een herbarium plet, mijn zaden verzamelt in doosjes…
en dan denkt iets van mijn wezen te hebben begrepen.
Laat mij ‘n onontdekte diersoort blijven
en voortwoekeren in en over de aarde…
alleen het eenmalige is van waarde.

Bardo


Tijdens zijn leven had Franz K. alle achtbanen, reuzenraderen en kermisattracties zorgvuldig weten te vermijden. Vandaar dat het nogal een verrassing was toen de ‘rollercoaster’ van de dood hem ongevraagd een gratis ritje bood. Het begon plots…met een noodgang die tunnel in, waar rondom ‘n kaleidoscopische lichtshow…om te eindigen…klots met een droge plons in dat warme bad van licht. Tot zijn preutse schrik merkte K. dat hij geen zwembroek aan had…en bij nader inzien zijn hele lijf was vergeten aan te trekken.
De alomtegenwoordige engelachtige aanwezigheid keek, alles goedkeurend, kennelijk nergens meer van op, laat staan van de integrale naaktheid van K.
Het oriëntatievermogen van Franz was buiten werking door het feit dat er geen onder of boven te onderscheiden was en dankzij ’n chronisch gebrek aan zwaartekracht, geen voor of achter, geen links of rechts. Alles hier bevond zich hier binnen, geen buiten te bekennen…het leek warempel het leven zelf wel…
alleen een beetje lichter van gewicht…