Of iets waar gebeurd is of niet lijkt een soort werkzame stof die de kwaliteit zou bepalen van literatuur. Lectuur als geneesmiddel waar ‘echt gebeurd’ tot genezing leidt… is een vorm van terreur van de enige werkelijkheid, de enig juiste lezing.
In de verruimende werkelijkheid mag leesvoer zich helemaal op het placebo-effect baseren, zolang het maar tot de verbeelding spreekt. De lezer hoeft nergens van te genezen, behalve van elk doodlopende gewoontespoor. Als er na lezing weer ’n nieuwe zienswijze beschikbaar is heeft het placebo haar werk gedaan. De vrijheid van keuzemogelijkheden is weer uitgebreider dan voorheen.
Wat is die ongrijpbare vormkracht
die van binnenuit doet groeien,
wat is de innerlijke natuur
van natuur die spontaan
scheikundige stofjes inéénweeft
tot vormen van leven?
Waarom zou een stuurloos toeval
al eonen lang ontelbare doelmatige
levensvormen voort brengen?
Omdat stuurloos toeval niets beters
te doen heeft, zich doodverveelt
en dan maar geniaal creatief wordt
in eindeloze variatiedrift?
Volgens kansberekenaars
is het ontstaan van leven
even waarschijnlijk als de kans
dat een orkaan boven een vuilnisbelt
plots ‘n luchtvaardige Boeing 747
teweegbrengt.
De goden,
ooit zo almachtig
hebben het totaal
niet moeilijk meer
rustend op hun lauweren
hun onderduikadres
onder nano-nivo
blijkt het beste podium
om op voort te bestaan
bij gebrek aan hun lijken
zijn goden vermist verklaard
zolang hun stoffelijke resten
niet gevonden zijn
mogen nabestaanden
nog hoop koesteren
op de dood als teken van leven
dat wat zich dit realiseert
vindt naar waarschijn plaats
in datzelfde domein
onder nano-nivo
Sinds je weer tot beest
gepromoveerd bent
kwinkeleer je heerlijk
onbekommerd, onbezonnen
zonder aanwijsbare reden
het stadium mens is overwonnen
het kwispelt alom in de geest
voorlopig even staartloos maar
wat niet is kan nog groeien
onder schouderbladen daar
jeukt het van verheugsel over
een toverbegin van vleugels
vinnen, geweien, slurfen, buidels,
liggen ook nog in het verschiet…
vanzelfsprekend is belichaamstaal
zo mededeelzaam is een mens niet
Het tijdsverkeer reist maar één richting uit
richting toekomst, u kent wel die malse wortel
die onbereikbaar bungelt aan de hengel
van verlangen, je weet dus nooit wat als…
Wat als je nooit die afslag…de verleiding had
weerstaan…niet over 1 nacht ijs…niet dat
medicijn…nooit door de stroom was weggespoeld
of wel was geëmigreerd naar Abchazië of Irgendwo?
Wat als je nooit had leren lezen…nooit op verkenning
was gegaan…nooit was verdwaald… nooit thuis was
gekomen…nooit door het wonder was bezocht…
nooit was opgelost in iets ongekends… wat als…
Wat als je onafgebroken naar wortel had getaald of nooit?
Wat als het nooit vooruit had gemoeten met de geit?
Als de geit vredig graast in de boomgaard vol mals wat als.
Stroom is die ultradunne slang
die kruipt uit stopcontacten
zo je tele-foon & visie in…
rolt zich op…
ligt verdekt onder het scherm
om plotseling toe te slaan
met haar datagif
ze bijt in het netvlies
en kruipt tussen de oren
legt haar eieren
in elk ondergronds
struisvogelhoofd
dat slaapt met zand
in de ogen
Kafka’s beste vriend Max Brod had plechtig beloofd er zorg voor te dragen dat Kafka’s geheime, vaak nog onvoltooide oeuvre, na zijn overlijden vernietigd zou worden. Ze hadden het samen testamentair vastgelegd. Gelukkig verbrak Brod verbrak zijn belofte en publiceerde het werk alsnog. Hij vond dat de wereld niet bestolen mocht worden van Kafka’s iconische beeldtaal. Hoeveel Brod zelf aan het onvoltooide werk heeft bijgedragen weten we niet.
Wel weten we dat Brod met Kafka speciaal naar het Louvre in Parijs reisde, drie weken na de roof van de Mona Lisa. Om daar getuige te zijn van de lege plek die la Gioconda had achtergelaten…en het gemis te ervaren van het iconische schilderij en wellicht de rouw om het verlies. Zou die gedeelde ervaring met zijn vriend Brod ertoe hebben gebracht om na de dood van Kafka het oeuvre van de ondergang te redden? Stel je voor dat hij het had vernietigd, dan was de wereld bestolen en was hij de dief geweest. Ondraaglijk… het idee dat we nooit hadden geweten wat we gemist hadden. Brod vernietigde het testament en schonk de wereld het mysterie.Kafka zei ooit over het mysterie: Het mysterie is het onverwoestbare in ons.
Afwijkingen zijn de voetjes van evolutie, tastend naar nieuwe bestaansgrond… Terra Incognita.
De wetenschap van het uitzonderlijke bestudeert de uitzonderingen in plaats van de overeenkomstigen die op herhalingsoefening zijn. De hypothese is dat de afwijkingen in het patroon van herhaling de verkenners vormen van evolutionaire ontwikkeling. Niet het aloude ‘meten is weten’ is leidend, maar het afwijken van elke maatstaf.
Het motto van uitzonderlijke wetenschap is:
‘Niet weten is onmeetbaar’ Dit verwijst naar de zee van mogelijkheden die nog ongekend is. De voetjes tasten naar de grens van het mogelijke. Ongetwijfeld valt er regelmatig een uitzonderlijk geval over de rand in het ravijn van het onmogelijke. Maar dat is het meer dan waard. Repliceren zonder ontwikkeling is degeneratie.
In de diepzee worden de laatste jaren elk jaar weer duizend nieuwe levensvormen ontdekt. Vaak maar één exemplaar. Die ene moet dus nog maar bewijzen een soort te zijn door zich vaker te laten vinden, anders blijft het een eenmalige aberratie…of de laatste van zijn/haar soort.
Het verzekeringswezen had zich gaandeweg ingedekt tegen alles wat mogelijkerwijs zou kunnen gebeuren. Zelfs tegen denkbeeldige angst die men het meeste vreest. Voorheen was het wezen angsthazig geweest en permanent op de vlucht voor onzichtbare dreigingen.
Nadat het wezen ontdekte dat het zijn leven zeker kon zijn door andere angsthazen te laten betalen voor hun vrees in ruil voor een stuk papier. Op dat papier stond zwart op wit verzekerd dat de eigenaar ervan voortaan veilig zou zijn.
Toen het wezen een vermogen had verzameld kon het zich een bunker laten bouwen waarin hem niets meer kon overkomen. Geen indringers, brandveilig, waterdicht, shockproof. Samen met medeverzekeringswezens bouwden ze aan een veilig toevluchtsoord. Er kon in deze onneembare bunker niets meer gebeuren, alle rampen waren buitengesloten.
Om hun levensvorm te verbreiden zochten de verzekeringswezen steeds nieuwe angsthazen om papieren aan te verkopen, ze deden hen een voorstel dat ze redelijkerwijs niet konden weigeren.
Deden ze dat toch…tegen hun eigen bestwil in, dan konden ze een afgesneden paardenhoofd in hun bed verwachten.
Er zat wel een grens aan het medeleven van het verzekerings-wezen.
