Maratus is het Australische miniatuurspinnetje
ter grootte van een luciferkopje.
Niet enig in zijn soort, er zijn er velen van…
en bijna onzichtbaar.
Je moet er zes ogen voor hebben
om dit openbaar geheim te ontdekken.
Er worden nog steeds nieuwe variaties ontdekt.
Ze zien er stuk voor stuk oogverblindend mooi uit.
Uitzinnig kunstzinnig van vorm en kleur.
Op hun achterlijf zit een opgerold scherm
dat ze kunnen uitrollen en boven hun kop
kunnen kantelen. Een prachtig gedecoreerd
schild om het vrouwtje te imponeren.
Tijdens het paringsritueel danst hij op een tak
heen en weer als een bezetene, met poten signalen gebarend.
Daarna zoekt hij toenadering tot zijn geliefde…
waarbij het tot het laatste moment er om spant
of hij mag paren.
Als zijn dans niet voldoet aan de ongeschreven criteria
of niet bezeten genoeg is grijpt het vrouwtje hem
in een flits en injecteert ‘n verlammend gif in zijn hersenen.
De liefdesgodin straft meteen.
Met haar zes ogen spiedt ze naar de volgende kandidaat
die eventueel kunstenaar van het jaar kan worden.
Zijn werk wordt dan gratis in veelvoud gereproduceerd door haar.

Onze koningin heeft geen bladeren…wel groene stengels
die zich een weg banen door het huis als je ze niet rondleidt.
Ze ademt door haar luchtwortels en ziet er plantaardig gezegd: niet uit.
Lelijk als de nacht…ware het niet dat ze nu voor het eerst in acht jaar bloeit.
Met 1 bloem die zich rond middernacht opent en ’n zwaar aroma verspreidt.
Tegen de ochtend sluit ze zich om voorgoed te verwelken.
Het zegt iets over het engelengeduld van mijn belevingsgezel die acht jaar
onze koningin op haar wenken heeft bediend,
haar dankbaarheid is omgekeerd evenredig met die acht jaar.
Een hand met groene vingers blijkt gauw gevuld.
Onze nachtvorstin mag nu zijn verwelkt.
Mijn Prinses van Dag en Nacht is in de bloei van haar leven.


Incarnatie is het spel van vereenzelviging, een vrijwillig inleven in andere levensvormen, deshalve een oefening in empathie.Deze inleefkunst beperkt zich niet tot levende wezens, maar juist ook in dingen die men dood waant en die je een stem kunt geven en zo een eigen leven laten leiden. Laat je stoel eens vertellen waar hij mee zit of vraag je televisie eens naar haar verbeelding, wat verbeeldt ze zich wel? Een geestig spel dat geen grenzen kent. De vraag is alleen: Speel jij het spel of ben je een vrije speelbal? Heb je controle of geef je de controle uit handen om je bv. ook eens als regenworm of als kwal in en uit te leven?
Een heerlijk domein om in te verdwalen of om bewust in te navigeren. Om echt ergens over mee te kunnen praten, uit eigen ervaring kun je maar het beste alles een keer zijn geweest… wellicht de enige manier om er achter te komen dat je vrij bent van het concept vrijheid.
U kent dat wel, vrijheid… dat spelen met grenzen en spelregels.