Vervreemding steunt op de vreemde aanname dat het bestaan normaal zou zijn, gewoon en gangbaar. Vervreemding is het centrale aspect van de natuurlijke staat. Wie zonder bevreemding leeft, denkt iets begrepen te hebben en mist ‘iets’ wezenlijks. ‘Er zijn’ is absoluut wonderbaarlijk, qua kansberekening zo onwaarschijnlijk dat je het bestaan wel in ongeloof moet uitleven. Een ongeloof dat elk moment wordt gelogenstrafd door directe ervaring die het wonder waarmaakt. Eerst zien en dan erkennen dat het ongelooflijk is. Je weet niet wat je meemaakt, je weet alleen dat je meemaakt.

Ooit liepen er kuddes middeleeuwse gelovigen, Flagelanten genaamd al jammerend zingend en zichzelf geselend over ongeplaveide wegen als boetedoening voor begane zonden.
Rond 1350 heerste de grote pestepidemie waaraan eenderde van de Europeanen aan bezweek.
Dankzij het rondtrekken van deze wereldverbeterende gelovigen werd de pest echter nog veel efficiënter verspreid. Sluit je bij ons aan, doe boete en je bent veilig… was de boodschap.
Anno 2024 loopt er een soort omgekeerde flagelant rond, deze waarschuwt niet, maar ontkent eenvoudig de meest evidente problemen. Het zijn rasoptimisten die zich veilig wanen door glashard te ontkennen. Ze liggen op ramkoers met de menigte klokkenluiders die erkenning voor het probleem zoeken. Positief roeptoeterend leidt de flagelant ons richting hun zonnige toekomst. Wie het niet met hun ontkenning eens is kan wat hun betreft de pest krijgen.

Als bescheiden aanvulling op deze drie stadia:

4) Ik ben de zee die droomt dat ik een ik heb.

5) Ik ben de zee die zich slaplacht om ‘n ik die ‘n ik, die ‘n ik heeft…
ad infinitum

6) De zee schrikt kletsnat wakker als niemand in het bizonder.