Ik geloofde eerlijk gezegd nooit zo in reïncarnatie. Tot ik mijzelf na een zachte dood terugvond, herboren in een verkeerd lichaam…tenminste dat heb ik heel lang en vaak gedacht. Verkeerd…zo vreemd voelde het, alsof je een vleesgeworden vergissing was. Een wandelend raadsel. Wat waren dit voor soortgenoten? Hoe moest je een soortgenoot worden. Waar was je staart? Waar was je uiterst verfijnde reukvermogen? Jouw ooit zo schitterende vacht?… ingeruild voor een kaal bleek vel?
Dit lijf voelde niet pluis, als een van hogerhand opgelegde beperking.
Voorheen slingerde je door boomkruinen op armkracht. At je louter vers fruit. Nu werd je geacht om op je achterpoten te lopen, je in voortrollend blik te verplaatsen…je naaktheid te verbergen in lappen in plaats van je behaaglijke glanzende vacht. Gaandeweg wende het wel een beetje, helemaal verkeerd is dit lichaam natuurlijk niet, maar de heimwee is wel gebleven. Misschien nog wel het meest de heimwee naar het onmiddellijke, het intuïtieve communiceren, zonder woorden.
Dat flitsende geestige contact met de snelheid van licht. Van geestesoog tot geestesoog. Het directe contact van samenvalling. Het in wezen identiek zijn. Dit alles overwegend, terwijl je op de tast krabt waar ooit je staart zat.

Er is onlangs met succes een mier met hartfalen het leven gered middels transplantatie van een mensenhart. De hele operatie duurde 12 uur, er kwam een hoop bij kijken. Nu vraagt men zich af: Hoe is zoiets mogelijk… was de mier zo groot om een mensenhart te kunnen herbergen?
Welnee, het mensenhartje bleek zo klein dat het makkelijk paste binnen de borstholte van het chitine-skelet. De mier maakt het tot nu toe goed, al klaagt ze wel over vreemde denkbeelden die spontaan in haar brein opborrelen, lastige invallen die de hele kolonie te verwerken krijgt aangezien mieren één gezamelijk brein vormen.
De mierenkolonie wil nu mensen gaan kweken voor orgaantransplantaties.
Zo zal er voor iedere mier met hartezeer of ander orgaanfalen in te toekomst nog hoop zijn.

De schrijver bestond natuurlijk niet echt, alleen maar soms even op papier…
op het moment dat het gelezen werd. Wat de schrijver net geschreven had beleefde hij letterlijk. Zo had zich vanuit het niets een schrijver tot bestaan geschreven. Een wonderbaarlijke zelfverwekking. Door te schrijven was hij woord voor woord gaan bestaan uit zinvolle taal of andere raadselachtige klanken, die niets minder uitdrukten dan mysterieuze verwondering. Wanneer de schrijver honger had beschreef hij een broodje met beleg erop of iets anders eetbaars. Je kon het zo gek niet noemen of de schrijver schreef het. Soms noteerde hij er iets te drinken bij, want van schrijven kreeg je dorst. Om rustig te kunnen ontbijten beschreef hij een tafel met een stoel en een radio waarmee hij onder het eten kon luisteren naar het weerbericht. En als het weer als regenachtig werd omschreven…dan schreef hij een compleet huis om zijn eettafel heen met een tuin rondom, om een beetje droog en beschut te zitten.
Na het ontbijt schreef hij zich wandelend door de onbeschrijfelijk rare tuin. Er groeiden daar dingen van taal uit de grond die met geen pen te beschrijven waren. Zijn tuin omschreef hij als een ‘terra incognita’.
Inkt was een metafoor voor het schrijversbloed. Zolang de schrijver nog inkt kon bloeden was er een geschreven leven. Het gekras op lege pagina’s was betekenis geven aan het ondoorgrondelijke mysterie, het speelde met het gegeven ‘iets te betekenen dan wel niets’. Tussen de regels door schreef hij zich gaandeweg weg.
Tot iemand hem weer eens tot leven las.