Geacht waarnemend hoofd en goede verstaander,

Wegens de huidige wonderlijke omstandigheden
die door ‘het mysterie van buitengewone zaken’
over ons zijn afgekondigd zullen er dankzij de zich
manifesterende evidentie voor onbepaalde tijd
geen verse geheimen worden geopenbaard.
Onmiskenbare openbare geheimen, vermomd
als vreemd mogend heden, zal zich via infiltratie in
andere kanalen en golflengtes kenbaar maken in het
publieke domein om niet onopgemerkt te blijven voor
de goede verstaander en het waarnemend hoofd.
Geef vooral geen ontvangstbevestiging bij detectie,
negeren blijkt uiteindelijk de sterkste erkenning die
een O.G ten deel kan vallen in dit ondermaanse bestaan.

Namens de gehele redactie…

Terreur is die rare auto-immuunziekte
tegen lichaamseigen bloedlichamen.

Het eigen warme verenigingsleven
wordt een koud vernietigingsleger

Vaak gezien in bananenrepublieken,
ook wel geheten: Partizanenziekte.

Er zijn menigtes narren voor nodig
om deze absurde zelfinfectie
te diagnostiseren als rationele waanzin.

Men zoekt nu een helend vaccin,
gewonnen uit krankzinnige wijsheid:

(Hou het ‘eigen vreemde’ bloedlichaam
onder schot met een gepelde banaan
en glij vervolgens uit over de schil en roep:
“Leve onze Republiek”)

Bezit is uiteindelijk van de kringloopwinkel.
Bankbiljetten blijken welkom bij het oud papier.
Eigendom, het meubilair van de bovenkamer.

Wat bezielt de dominant technocratische mens?

Hooguit koestert hij dat de ziel niet bestaat,
om vervolgens zielloos in de wereld te opereren.
Vervuld van deze profetie levert hij het levende bewijs.

Gevangen in steriel gespoelde hersencellen
marineert hij alles in een materialistische saus.
Het betoverde kind dat hij was en kon blijven
is met succes met het badwater weggegooid.

Men probeert uit alle onmacht
de dood te vermoorden…
met medicijnen,
levensrekkende operaties
of desnoods door lichamen
in te vriezen
in afwachting
van opwekkender tijden

De dood is zo lui
te lui om te sterven,
te wakker om te slapen
permanent in staat
van paraatheid
om wat ademt te beëindigen,
alsof het bestaan een abonnement is
dat verstrijkt…
opzeggen is overbodig

Hoe is het bestaan zo verslaafd geraakt
aan de dood?
Volgens sommigen zou dood gewoon
een slechte gewoonte zijn,
een gewoonte die de macht
heeft gegrepen,
de macht van herhaling…

Anderen vinden de dood
meer een betekenisgenerator
om schatplichtig aan te zijn.

Alleen niemand vindt ons onsterfelijk
belachelijk, door de dood
steeds een handje te helpen.

Vanwaar deze haast om
geen abonnee meer te willen zijn,
of om ongevraagd abonnementen
van anderen op te zeggen?

Wat was ook al weer
de waarde van papieren
wanneer de brandkasten wegsmelten
in de oven van de geschiedenis?
Als de waarde in inkt beleden
niet elk moment wordt waargemaakt?
Wat is papier dan anders dan verbrande as

Zamel de ijzeren wilskrachten in
van de mannen van staal,
van de tinnen soldaatjes
ook als er geen weg meer is
en giet er klokken van
giet er talloze klokken van
opdat iedereen klokken luidt

Elk mensenhoofd als een wetende klepel
om de permanente perverse voortplanting
van zwarte bladzijden te saboteren
ten behoeve van het samen spelen,
zich weg te geven aan het geheel,
om dit ene geheim te delen,
als het eerste en enige waardevaste

Het kwam te voet
en het ging te paard

alleen als het paard
vertrouwen kon
at het uit je hand
streelde het trouw
jouw manen

hals aan hals
stond je blind
innerlijk te staren
als een kind
verheugd over
het gedragen zijn
door het ongezadelde

het verheugen
op wat dan ook
op het onbekende
op het eenmalige
stapvoets wiste ze
al haar sporen
met haar staart

het onbeteugelde
als het ware
het meest dierbare
ongetemd maar
subliem afgestemd
op het gebied

je was nu volkomen
van de kaart
als een pas
geboren veulen

Denkend aan Waanland
zien we wrede marsmannen
gestaag door ontheiligd
klaagland gaan
rijen ondankbare
vileine populisten
als kille huiver
door ‘t beenmerg gaan
in het gewelddadige
zo diep gezonken

onze geblakerde aarde
heeft als oorlogsplaneet
meer in z’n mars dan Mars
het spijt ons zeer & te laat
geachte heer H. Marsman
dat wij ten diepste zonken
dat wij slechts in sloopzucht
hebben uitgeblonken
wars van enige zelfreflectie
in eigen waan verdronken

Je trok naïef als je was
ooit eens, zomaar
op een onbewaakt moment
achteloos een kurk uit ‘n fles
zo werd je kurkentrekker van dienst
benoemd voor de rest van je leven
je belandde in de besteklade
daar lag je dan lepeltje lepeltje knus
tussen de vorken en messen te snurken
ieder moment konden ze je komen betasten
en wekken om verplicht te ontkurken
god wat zopen die gasten als gekken
je deed geen oog meer dicht
zij de lusten en jij de lasten
je trok het niet langer
en een kurkdroog gezicht
ze zochten maar ‘n vervanger