In de trein kwam ik Dick Bruna tegen.
Het archetype van de liefste opa zat tegenover mij in de leescoupé, verfijnd besnord
te bladeren in een kartonnen boekje met primaire kleuren, eigen werk waarschijnlijk.
Ik wilde hem niet storen als publieke figuur, omdat ik geen publieke figuren ken. Bruna is wel een apart geval.
Ik ken geen ander wereldberoemde Nederlander die zo anoniem is gebleven. Dat is op zichzelf al intrigerend.
Meestal willen mensen weten wat hen intrigeert.
Ik niet, ik dacht laat het geheim maar geheim, het zou zijn anonimiteit schaden.
Ik merkte zelfs dat ik mij enigszins schaamde dat ik hem meende te kennen, voelde mij een voyeur.
Ik keek naar alles, binnen en buiten de coupé, behalve naar Bruna. Bruna had hoorbaar binnenpretjes met wat hij las.

Roem vraagt geen bevestiging, bevestigen is een ongewenste intimiteit.
Is het geen hel benaderd te worden door hordes mensen die denken te weten wie je bent, hoe je heet, wat je vindt, waar je vandaan komt?
En dan te moeten uitleggen dat het totaal anders zit.
Mijn wens is onzichtbaar te blijven als een boom in het bos. Anonimiteit zal in de nabije toekomst een onbetaalbare status krijgen.

Bij het uitstappen keken Dick en ik elkaar aan, erkentelijk voor de discretie. We liepen het perron af, in de stationshal werd hij hartelijk begroet door een bebaarde heer.
‘Ha Jaap Vis, dat is lang geleden!’
‘Hoe herkende je me?’
‘Gewoon, ik ken niemand die zo gewoon is gebleven’
Even vroeg ik mij af of Dick Bruna het pseudoniem was van Jaap Vis? Jaap lijkt sprekend op zichzelf.