Je leest wel eens wat. In de leesmap bij de tandarts bijvoorbeeld, eens per jaar.
‘De geslachtsbaard is uit’, las ik daar zwart op wit.
Het verbaasde mij niet dat ik daar nooit iets van gemerkt had.
Het onderwerp valt helaas geheel buiten mijn interessesfeer.
Poedelkaal schijnt dus erg in de mode en daarmee uiteraard ook de stoppelvorming.

‘Schat, ik verlang zo naar je!’
‘Jaja ik ook, maar heb je je al geschoren,
ik namelijk niet!’
‘Wat, hoe lang al niet?

Ontbaarding neemt kennelijk hand over hand toe en niemand ziet er iets van. Dat is op zich curieus, meestal gebeuren cosmetische ingrepen vanwege het zichtbare.
Je zou er beter mee voor de dag komen…
Deze kaaltrend zou echter gaan om het gevoel.

Eenmaal eraan begonnen blijft het scheren een levenslange veroordeling. De stoppels worden gaandeweg alleen maar harder. Hopelijk kan een goede after-shave wonderen doen voor de getroffenen in het onderhavige rampgebied.
Gelukkig blijft mij dit bespaard.
Ik hou namelijk van haar, met hart en ziel, huid en haar.

Vermaard cultuurfilosofe Eliza von Weiszäcker-Rothganz besluit het artikel: ‘Der mensch’ wordt almaar kaler, alleen het haar op de tanden neemt toe’

Weer genoeg gelezen voor een jaar, geen gaatjes.