Raul Morales is een bijzondere postbode geweest. Hij belde aan om elke brief persoonlijk te overhandigen aan de geadresseerde met het verzoek of hij de zegel zou mogen hebben. Volgens de posterijen deed hij veel te lang over zijn wijk, maar wat konden ze doen?
Hoe vaak had hij niet in de keuken gestaan met een envelop boven een stomend fluitketeltje om de zegel heel los te weken. Onderwijl las de ontvanger de bezorgde brief. Het liefst bezorgde Raul in het ambassadekwartier, daar kwamen de meest exotische zegels voor. Hij was kind aan huis bij de internationale notabelen.
Vooral in de ambassade van Guatemala was het altijd gezellig, daar spraken ze tenminste moedertaal.
In beginsel ging het hem om de unieke exemplaren, maar naarmate hij ouder werd vond hij de bijwerkingen, even binnenkomen, een praatje, even zitten, een kopje koffie, wat warmte in de winter belangrijker dan het medicijn, de zegel.
Nu is hij pensionado. Onbezorgd kuierend door zijn eigen woonwijk. Ik spreek Raul wel eens laat op straat, onze honden mogen elkaar graag. Ze raken uitgelaten van elkaar.
Hij nodigt mij soms uit om bij hem thuis zijn postzegels te bekijken, de hele dure. Niet dat hij ze ooit zou verkopen hoor!
Tot nu toe lukte het mij om dat bezoek diplomatiek te vermijden. Ik lijd aan een chronisch gebrek aan postzegelinteresse.
Morales stuurt zelf nooit een brief of ansicht.
‘Mijn familie woonde altijd thuis…ik eerst bij hen en nu zij bij mij, familie is voor ons het allerbelangrijkste, dus waarom zou ik een brief sturen…?’
‘Ja’, zeg ik, ‘zonde van de postzegel!’
De honden zijn uitgedold.