Ik kreeg zomaar twee vrijkaartjes voor de Stadsschouwburg, Auto-cue van de bekende toneelgroep….?  de naam is mij ontschoten.

Man zit zonder stoel op een verder leeg podium en staart naar de projectie
op de achterwand. Het is een man die naar een scherm kijkt naar een man die naar een scherm, het Droste-effect. De laatste man leest als een robot razendsnel van een auto-cuescherm een tekst voor. Dit is de achtergrond van de verdere voorstelling.

Een vrouw komt op en flirt met de man zonder stoel. Hij reageert niet.
Ze praat tegen hem, geen reactie. Ze kruipt onder hem door, waar de denkbeeldige stoel zou staan. Ze lijkt hem niet te kunnen raken. Later probeert ze het beeld op de achterwand weg te vegen. Inmiddels worden de zijwanden ook geprojecteerd met auto-cue. Onwillekeurig probeer je als toeschouwer deze teksten te volgen tot je erachter komt dat het een nietszeggende tekst is die zich in andere bewoordingen herhaalt. Uiteindelijk worden alle wanden, ook de zaalwand (een transparant doek) geprojecteerd.
Alsof het publiek in een aquarium van beelden kijkt. Virtueel behang op virtuele muren. De voorstelling is prachtig belicht, een lust voor het oog.

Je vraagt je alleen de hele voorstelling af hoe die zittende man dat zonder stoel volhoudt en waar je in hemelsnaam naar hebt zitten kijken, twee uur lang?

Zwijgend thuis gekomen evalueren we de voorstelling. We  komen niet verder dan
onze vaders die nu in de hemelen zijn en die achter hun kranten krant in slaap vielen. Je zogenaamd in de wereld verdiepen maar je feitelijk afschermen.