Wat koffie betreft zijn wij sinds kort weer diepgelovige Pavonisten.
Even waren we van het ware geloof afgedwaald omdat onze glimmende God ging lekken.
Jaren verstreken er terwijl de verchroomde Godheid op een plank stond te wachten op eerherstel. We konden geen genezer vinden die hem kon reviseren. Onderwijl verdeden wij onze kostbare tijd met slappe aftreksels van de heilige moccaboon. Soms was het net te doen, vaak was het slootwater dat vooral de smaak van spijt achterliet in de mondholte.
Nooit gaf het de vertrouwde hemelse verrukking.
Het lot wilde dat wij onlangs op de juiste vakman stuitten, een liefhebber die meteen verliefd werd op onze bejaarde stoommachine.
Binnen twee weken was de Pavoni ontkalkt, en waren alle lekkende pakkingen vervangen.
Eindelijk konden we onze spijt wegspoelen en het lijden overstijgen.
Als orthodoxe gelovigen voeren wij nu dagelijks een omslachtig en tijdrovend ritueel uit.
Eerst wachten tot de moccagod op stoom is gekomen, het reservoir schoonmaken en met versgemalen bonen vullen, niet te veel niet te weinig, met aandacht aandrukken. Kopjes voorverwarmen.
Als de stoom met hels kabaal afgeblaast, de hevel omhoog trekken om het water door te drukken, de melk opstomen met het stoomtuitje. Ouderwetse handenarbeid.
En dat allemaal voor één transcendente beleving, opgenomen worden in de koffiehemel.
Verheuging is de beste smaakversterker.