Men denkt je dat je slechts uit ‘n zwerm moleculen bestaat,
als een zwervend bijenvolkje met enige kleefkracht,
saamhorig klonterend tot een coherent-achtig lichaam?

Dat het sublieme, ‘t goddelijke slechts ‘n magnetisch
veldje is in de slaapgrijze kwab, ‘n soort kortsluiting
waardoor ‘t veldje plots euforisch begint te bloesemen…

Als dat zo is, waarom zou wetenschap dat vermogen
dan niet ongelimiteerd stimuleren met hun meetweetkunde,
wat zou voor de patiënt ‘mens’ nog te wensen overblijven?

In euforisch staat valt er niets meer te wensen behalve dat
het iedereen wordt toewenst, elke vorm van competitie en
verslaving aan surrogaten valt weg in ‘n ultiem thuiskomen.

Het hele stupide maatschappelijke mechanisme zou stilvallen…
De liefde van magnetisme zal iedereen bevallen… Toe maar
Ramachandran, je weet dat je het kan, ga je goddelijke gang!