Heelal zat aan het ontbijt,
at ‘n dagelijks bordje Lavapap,
zoog het magma als kosmische
nectar in zijn zwarte mondgat…
dronk nog wat melkwegsap
en nam één stap:

‘A giant step for mankind’

met sterrenregenbezems
veegde Heelal ruimteafval
netjes weg achter de maan,
haalde wat doorgedraaide
planeten uit hun baan,
zette ze even stil en op ‘n
rijtje achter die eonenoude
antieke gevel, het biljart
van de Andromeda-nevel

Eén verwaarloosbare korrel,

(één op de mega-tig miljard)

zag Heelal helaas over ‘t hoofd:

planeet aarde, verontachtzaamd

onder de rok van ‘t universum

weerloos door ontaarde waarden