Mijn zoon van acht tekende een vis met een paraplu.
Ik zei: ‘Dat kan toch niet, die vis is al nat’
Hij moest mijn vraag even verwerken.
‘Nee hoor, de vis zwemt op droog papier’
‘Grappig, maar waarom draagt ie dan een paraplu?’
Het bleef even stil.
‘Wil de vis niet nat worden?’ vroeg ik verder.
Hij keek naar de lucht.
‘Ik was nog niet klaar’ zei hij lucide en tekende druppels onder de paraplu.
‘Het is een paraplu die water geeft, als een douche’

Hij vond ook het wieltje voor bloemstelen uit.
Toen ik vroeg waar dat voor diende verklaarde hij:
Om lekker rond te rijden in het veld nadat hij is afgesneden.

Er zijn mensen die zeggen: ‘Maar je hebt geen zoon van acht’
Strikt genomen hebben ze gelijk maar ze onderschatten de literatuur.
Op papier kan alles, ook of misschien wel juist het onmogelijke.
Mijn zoon heeft nog een bijzondere eigenschap:
Hij blijft altijd acht.