Wij zijn schilders van huis uit. Mijn overgrootvaders schilderden al.

Nu ben ik laatste naamdrager van ons familiebedrijfje
Ik voel mij verwant aan Mondriaan, de strakke stilering van een raamkozijn.
Monochrome vlakken. Net als hij werk ik graag met tape ik plak de kantlijnen af.
Het meest ultieme moment blijft als ik de tape lostrek en de strakke rand zich toont. Zo’n vaste hand heeft niemand.
Mijn favoriete kleur is menie, oranje grondverf. Helaas moet dat meestal overgeschilderd. Ik werk alleen in opdracht. Voor vrij werk is geen markt.
Mijn wens is nog eens naar Reijkjavik te gaan waar alle houten huisjes een andere kleur dragen. De eerste keer, op huwelijksreis, was ik sprakeloos van de kleuren.Het was haar geboorteplaats als dochter van de ambassadeur in IJsland. Zij bestudeert hallucinogene korstmossen in een lab, de symbiose tussen schimmel en alg. Het mos groeit 1 millimeter per jaar.
Het verwondert mij nog steeds dat zij op mij viel, een eenvoudige huisschilder uit Bos en Lommer. Zonder aan te passen pasten wij naadloos vanaf het prille begin.

De laatste tijd heeft ze heimwee naar de lange nachten van IJsland. Ze mist de kraakheldere poolhemel. Het vuilgele stadslicht beneemt haar het zicht op de sterren. Ik zie haar ogen oplichten als ze erover spreekt.
Wat mij betreft gaan we, genoeg schilderwerk daar.
Er groeien daar korstmossen van 50 cm , vijf eeuwen symbiose.