Mijn zoon van acht wilde altijd met mijn Rietveld eenden spelen omdat het niet mocht. Eindeloos probeerde ik hem uit te leggen dat het kunsteendjes zijn, vergeefs. Een kunstvitrine is geen etalage.
Op een kunstveiling heb ik ze verworven,
ze bleven over, ik was de laatste bieder.
Ik viel meteen als een blok voor dit kubistisch
speelgoed en herkende onmiddellijk de hand van de minimale meester erin. Rietveld maakte ze voor zijn dochtertjes.
Wat een mooie bijwerking van mijn speelverbod is is het feit dat mijn achtjarige
zoon een enorme voorliefde voor abstracte kunst heeft ontwikkeld. Hij verzamelt zelf nu ondefinieerbare voorwerpen die nergens op lijken maar waar je alles in kunt zien. Het speelverbod heeft hem blijvend speels gemaakt.

Het verbod is een prachtig gereedschap om aandacht mee te scheppen, voor wat dan ook.