Atelier Biroe copyright 2017

‘Ik ga graag op vakantie naar Biroestan’ ,zei ik tegen buurman Freek.

‘Wel nu’ , zei Freek voortvarend dan kunnen het beste nu gaan, we zijn  hier nu toch!….de reistijd er naartoe is nihil en de bewoners zijn heel gastvrij’

’ Wil jij dan mijn gids zijn , Freek?’

’Natuurlijk, ik praat je alvast een beetje bij, terwijl we onderweg gaan’

Ze beschouwen zichzelf ook als gasten in hun ruime land.
Wat het meest opvalt is dat Biroestan bodemloos schijnt. Geen horizon die irritant met zwaartekracht aan je ledematen trekt. Dat rust heel goed uit. Als gastwezen zwem en drijf je heerlijk rond in pure kleur, tussen de Biroenezen.
Na een enkele onderdompeling in de kleuren van Biroestan ben je zo weer verzadigd van kleur.
Kleur is de beste energiebron voor de ziel,
al proberen sommigen het met een surrogaat voor stilte.
Tijdens je levensloop raak je spelenderwijs wat kleur kwijt. Je verbleekt gewoon onder invloed van al dat witte kunstlicht, lichtvervuiling wordt helaas nogal onderschat.
In Biroestan kun je gewoon jouw ontbrekende kleur even bijtanken, zodat je zelf weer wit licht kunt maken. Daar zijn immers alle kleuren voor nodig, dat is algemeen niet zo bekend.
Onder het drijven praat ik ook graag met de lokalen,
ze spreken Fonetisch, een heerlijke taal.
Ik kan daar dan even mijn verhaal kwijt, zonder misverstanden. De Biroenees is een en al oor.

‘Jamozoekie barimokon!’, zo begroet men elkaar daar.
Hetgeen zoiets betekent als;

‘Moge uw ziel fonteinen van kleur’.