‘Waarom schrijf jij nou eigenlijk?’,vroeg iemand die mij dacht te kennen.
‘Ik schrijf alleen maar volledigheidshalve’ zei ik, ‘aanvullenderwijs…’
Het wereldwijde web schept de illusie van volledigheid.
‘Alles staat op het internet’, zo is de heersende overtuiging.
Gelukkig klopt dat niet, het web is namelijk verre van compleet, het is zelfs maar een armoedig plasje in de zee van mogelijk heden.
Een slap aftreksel van het oceanische bestaan.
Ik schrijf dus puur ter aanvulling. Het is water naar de zee schrijven, ik weet het, maar het voelt als een dure plicht jegens mijn moeder.
Mijn arme lezers zoeken vaak vergeefs naar de juiste informatie die ik belangeloos verstrek; instanties, personen, landen, mentale continenten, archipels van de waan… etcetera..
Hun zoeken is vaak tevergeefs, het ‘alwetende web’ geeft niet thuis. Ten onrechte trekt men de conclusie dat het dus niet bestaat. Maar het bestaat hooguit wellicht nog niet.
De zee van mogelijk heden kent geen oevers, geen bodem en ook de hemel heeft geen bovengrens.
Met ieder supplement wordt het domein van het mogelijke heden uitgebreid. Het zijn zaadjes die ieder moment kunnen wortelschieten. Het zijn deze druppels op de gloeiende plaat die de zee doet overstromen.

‘Je hebt zoeken, vinden en creëren’ vertelde mijn geestelijke moeder mij ooit.
Ik vroeg haar:
‘Waar ligt die zee dan waar je het over hebt?’
‘Jij zelf bent die zee, verdrink erin en je gaat leven!’