Ik heb eens een arm gezin gekend. Ze waren zo arm dat ze niet eens geld hadden om hun chauffeur te betalen. Daardoor kon de chauffeur zich geen auto veroorloven. Die auto was zo duur dat hij de aanschafprijs niet kon aflossen. De dure auto stond dus stil weg te roesten naast het droge zwembad. Het gezin had echter niet genoeg water om het lege zwembad te vullen. Om eerlijk te zijn; Ze hadden zelfs niet eens een huis. In dat huis stonden geen meubels en op die meubels zaten ze dan te wachten tot de kok klaar was met het driegangendiner. De kok had echter geen eetbare ingrediënten, met die ingrediënten kon hij geen maaltijd bereiden.
De maaltijd smaakte nergens naar en de kok was trots dat het eten niet was aangebrand. De vrouw des huizes liep uiteindelijk weg bij haar man.
De man wilde van haar scheiden maar hij kon haar niet meer terug vinden. Op de plek waar hij haar niet gevonden had lag wel een hele dure portemonnee. Het was de portemonnee van de schrijver. Toen de man hem terug wilde geven zei de schrijver : ‘Nee, dat past niet goed in het verhaal!’
‘Welk verhaal?’ vroeg de man.
‘Dit verhaal natuurlijk’ schreef de schrijver.
Nu begreep de man in een flits zijn vreemde leven.
Hij zette de schrijver onder druk om al zijn wensen te realiseren. Als een dictator dicteerde hij de schrijver een ‘beter’ leven. Zo werd het toch nog een ideaal verhaal.
Niet de moeite waard om hier te beschrijven.