We keken collectief naar het nieuwe plaveisel.
De heldere kou hield de voorjaarslucht in een stijve omhelzing.

Splinternieuwe tegels, geen sprietje gras te bekennen.
Alleen wat overtollig blank zand in de richels.
Een blaaskapel had net geklonken uit de luidsprekers.
Na de onthulling van het monument zouden er toespraken
en kransleggingen volgen van notabelen, cultuurdragers
en een dichtend kind om de jeugd aan te spreken.
De ceremoniemeester wachtte op tromgeroffel en trompetgeschal. In de voorafgaande stilte kraakte het maagdelijke zand onder nieuwe leren zolen. Het zijden doek gleed met statige traagheid van de sokkel en landde geruisloos op de tegels. Er ging een ingehouden zucht door het publiek. De sokkel van massief transparant glas was leeg.
De lichte verwarring die volgde werd snel gesmoord door de officiële toast met champagne.

Alleen wie goed keek zag door de sokkel heen dat de werkelijkheid achter de sokkel werd vertekend.