Blijft straks alleen nog maar
de verwondering over,
als open verdwijnpunt…?

Ongeëvenaarde verwondering
over wat er allemaal is
verdwenen in het geen?

Een kosmosloos geen,
zonder planeten, zonder zonnen,
sterren, het al, schitterend afwezig.

Waart verwondering voortaan
als een zwerm engelachtig licht
door ‘n verlaten en duister wereldruim?

Het zijn blijkt achteraf een grap
‘n onnavolgbaar mysterieuze clou:
Wat zuigt zoiets uit ‘n duimloze duim?

Een niets dat zich verwondert om niets.