Het herbarium van bladergeheugen heeft allang
geen archivaris meer die kruimels van zijn vest eet

actuele wind waait gedroogde blaadjes door elkaar
volgorde van val is nu voor bladrapers om het even

geen verzamelaar zoekt meer naar het juiste blaadje,
ze komen soms lukraak in de geestgrond aanwaaien

vergaan is gezond voor natuurlijke bestaansgrond,
dat geheugens verteren en voeding geven aan: ‘Wat nu’

talloze gekoesterde herbaria vergingen al tot compost
geen enkele herinnering aan vergeet-mij-nietjes bleef

alleen ‘Wat nu’ floreert, overal schiet ‘Wat nu’ uit de bodem
‘Wat nu’ als onkruid dat nooit vergaat, woekerend heden