Ik heb hem even afgedaan, want dat ding knelt je bloedvaten af.
Het ding was bedoeld voor mijn voorganger, kleiner van stuk, een afvallige lafaard. Op het laatste moment ging hij er vandoor. Nu mag ik het goedmaken. Het is voor de goede zaak maar het mag best wat gerieflijker afgesteld worden.
We moeten er elke dag vier uur in rondlopen binnen dit geblindeerde pand, met explosieven erin is dat best zwaar. Dan raak je een beetje vertrouwd met het gegeven, aldus het instructieboek. Je voelt je zo heerlijk licht als je het ding uit hebt getrokken, om te bidden. ‘Het Brein’ , zo noemen we hem, is al dagen bezig met het ontstekingmechanisme.
Dat is het meest riskante deel van de operatie. Je kunt niet even oefenen of rustig uitproberen. Het moet in één keer goed gaan.
Je moet gewoon geluk hebben dat het ding afgaat, anders is alles mooi voor niets geweest. Het risico dat je pech hebt en in leven blijft blijft levensgroot aanwezig.
Ze zeggen dat je er niets van voelt, zo staat het tenminste in onze terreurbijbel. Ja, hoe ze dat weten weet ik eigenlijk niet. Wie kan het na vertellen?
Ik heb nog wat xtc-pilletjes in het geheim bewaard uit mijn vroegere zondige leven.
Dat was voor dat ik het licht zag. Ik droom elke nacht dat ik nog pizzakoerier ben en door de stad scheur, ik ontwijk al het verkeer maar ik weet niet wat ik ga bezorgen en aan welk adres. Er komt geen eind aan de weg. Hoeveel fooi zal ik krijgen?