Het was een zeer goed walnotenjaar… Een veel te goed jaar…
zo afschuwelijk goed groeide en bloeide het…
Het regende walnoten in het streng omheinde mensenpark.
De lanen lagen bezaaid. Men gleed er uit over voortrollende
noten en inktzwarte bolsters. Het ging te goed, veel te goed…
angstaanjagend goed…en daar moest je maar tegen kunnen als
gevoelsmens.
Er werd al vroegtijdig geopperd om noten
meteen te gaan rapen, en te verwerken.
Maar door juist niet te rapen voelde
men dat er een voelbare nootsituatie was,
zo redeneerde men.
Dus… in plaats daarvan werd er een Nootregering
aangesteld die ‘n noottoestand afkondigde en
rigoureuze nootwetten wilde invoeren.
Wat de uitvoering van die wetten zou worden
wist men nog niet.
Een klein groepje rapers betoogde voor en tegen
de nootzaak door alvast kleinschalig noten te rapen
en te verwerken.
De meeste noten bleken helemaal geen noot te bevatten…
lege bolsters, holle hulzen.
Men waarschuwde dat de verplichte nootleveranties aan het
buitenland in gevaar kwamen bij gebrek aan nootinhoud.
In dat laatste geval zou men noten uit het buitenland
moeten importeren om te kunnen exporteren.
De schijnbaar zo rijke oogst bleek een plaag en dat was voelbaar.
Om herhaling van deze misoogst te voorkomen
is het hele walnotenpark preventief gekapt en herbeplant
met kokospalmen.