Vandaag heb ik mijn eerste plastische injectie ontvangen, niet dat ik al rimpels had, nee gewoon preventief en het was gratis.
‘Als je al rimpels hebt ben je feitelijk al te laat’, aldus Robert, mijn vriendelijke vriend die nog wat halfgeleegde ampullen over had uit zijn praktijk.
‘De herinnering aan je rimpels valt niet uit te wissen, zorg liever dat men ze nooit te zien krijgt, de rimpel is een mentaal bijverschijnsel’, filosofeert hij met een frons.
Robert doet zijn faciale spuitwerk gewoon zonder klinisch gedoe bij de mensen thuis.
‘Het gaat om de juiste dosering, je houdt dus altijd spul over, liever te weinig spieren verlammen dan teveel, dan kom ik liever nog eens langs’
Ik zie er nu nog uit alsof ik chronisch de bof heb. Binnen een week is dat goeddeels weggetrokken aldus mijn ambulante vriend.
Ik huiverde even bij het woord ‘goeddeels’ maar Robert merkte het en stelde mij gerust;
‘M’n beste, na vandaag zal je leven nooit meer hetzelfde zijn, maar je gezicht wel, je leeft vanaf nu een verbeterde versie van jezelf, mensen gaan heel anders tegen je aankijken, ze zien je als de man die nooit rimpels kreeg, een levend fenomeen’
Ik probeerde van harte te lachen, maar m’n gezicht vertrok.

Robert is een plastisch wonderkind, met de injectiespuit geboren, hij filosofeert wat af terwijl hij zijn welgemikte prikjes geeft. ‘Leven is een feestje, alles wat je niet bevalt kun je lamleggen’
Hij ziet zichzelf niet als plastisch chirurg, hij brengt een beetje ontspanning in gelaat van de postmoderne mens.
‘Stress is een lifestyle, ontspanning is een nichemarkt’ concludeert hij tevreden.

Ik heb Robert nu al een tijd niet meer gezien, hij is zo veelgevraagd. Mijn gezicht is nog steeds vertrokken, ik weet niet waarheen.