Je was kind aan huis aan de overkant van de straat
bij de gelijknamige familie die geen familie was.
Het dragen van dezelfde achternaam schiep vanzelf een onzichtbare band.
We hadden exact hetzelfde huis, vergelijking lag dus erg voor hand.
Je kwam er graag en vaak over de vloer om je te verbazen.
De vloer die veel natte plekken en onbestemde vlekken had.
Hun zitbank had geen pootjes meer, de wc-pot bleek kapot

en de klerenkasten lagen op hun rug, zo kon er meer in.
De huisvader was keurig gekleed, werkte als econoom

en reed in een luxueuze Snoek, Citroën DS.
Hun jongste kind liep in een vuil hempje met niets eronder

en legde zijn half afgesabbelde zuurtjes overal neer.

De Siamese kat moest het doen zonder kattebak.
De familie verbrandde hun afval door op zondag

de vuilnisemmer op straat aan te steken.
Het waren alleraardigste en hartelijke mensen,

gastvrij en zonder een spoor van schaamte of verlegenheid

voor hun bijzondere huishouding.
Op de huiskamermuur waren voorpagina’s van oude Panorama’s geplakt

om vetvlekken te verbergen…
De huisvader gooide af en toe zijn bord stamppot tegen de muur.
Ik heb er 1 keer meegegeten om daar getuige van te mogen zijn.
Het was sensationeel echt. De volgende dag hing er weer een nieuwe pagina

van een oude Panorama.
Het was altijd een exotische ervaring om naar de overkant van de straat te gaan.

Een verrijking van mogelijk- heden. Zo kon het dus kennelijk ook.