Michael Sowa

Ik was even naar het toilet geweest tijdens het familiediner in ons voormalig geboortehuis. Een gezelschap van erfgenamen.

Het duurde even voor ik besefte dat ik een losse deurkruk in mijn hand hield. Wat had ik gezegd vlak voordat ik de kamer verliet…?
Het enige wat mij te binnen wilde schieten was een onschuldige opmerking over de warme vertrouwdheid die ik met onze butler Ralph voelde…
‘Vinden jullie het ook niet opvallend hoe veel Ralph op ons lijkt..?
, hij heeft zelfs dezelfde kleur ogen!’ , dat was alles. En ik meende het oprecht.

In een poging de sfeer open te breken gebruikte ik de deurkruk als pistool en deed alsof ik daarmee onze butler neerschoot. Ralph was zo wellevend om mijn spel mee te spelen, dat had hij van jongsaf aan voor mij gedaan, niet plichtmatig maar met plezier.
Hij viel gracieus op het afgesleten hoogpolige tapijt.
De fles Champagne rolde daarbij over de vloer en liep in bruisende golfjes leeg als branding op het strand waar Ralph mij vroeger assisteerde met zandkastelen bouwen.

Mijn vijf oudere zusters verzuchtten bijna in koor:
‘Dat jong zal nu ook nooit eens volwassen worden!’
De aangetrouwden gromden instemmend, hoofdschuddend.

‘Sta op Ralph en doe eens normaal, anders ontslaan we je met terugwerkende kracht’! ,beveelde mijn oudste zus.
Mijn zwagers hielpen de grijnzende butler overeind.
Inmiddels werd ik omringd door gedempt sissende zusters:
‘Wat probeer je nu weer te insinueren, waar ben je mee bezig?…we kunnen je onterven, besef je dat wel!…ontoerekeningsvatbaar ben je!…

Verbijsterd incasseerde ik de aantijgingen.
Met zachte dwang werd ik de kamer uitgewerkt.
‘Ben je nou zo naïef of heb je een dubbele agenda, broertjelief!’. Tien ogen van dezelfde kleur keken mij manend aan.
‘……………………………..?’
‘Als Ralph op ons lijkt,… dan lijken wij toch ook verdacht veel op Ralph…’
‘Hoe zou dat nou kunnen…?’
‘Ge bezoedelt de goede naam van ons moeder, god hebbe haar ziel…’ vulde mijn Vlaamse zwager nog aan,

Stilaan drong het warme besef in mij door dat mijn vader nog leefde, mijn hele jeugd voelde ik meer zielsverwantschap met de butler dan met mijn ‘eigen’ vader die meestal op zakenreis was. Wat een heerlijke jeugd had ik genoten, niets gemist.
Het kostte mij nog veel moeite om ze te overtuigen dat ik er nooit iets van had geweten. Ralph was door moeder tot erfgenaam gemaakt op voorwaarde dat hij hun geheimpje zou bewaren.