leest het liefst slechte recensies…
ze werken als waarschuwende verkeersborden
die doodlopende wegen aanduiden…no go area’s.
Goede recensies verleiden de lezer
om het betreffende boek, film, concert of
museum zelf te willen gaan lezen of bezoeken,
hetgeen veel onvervangbare tijd verbruikt.
Beter leest men louter slechte recensies
die immers garant staan voor pure tijdwinst,
die bonustijd kan weer verbruikt worden om
bijvoorbeeld nog meer slechte recensies te lezen.
Zo houdt de efficiënte lezer veel vrije
tijd over en kan zichzelf wijsmaken dat hij
een dubbel zo lang leven leeft dankzij
zoveel goede en slechte recensenten.
Er zijn er ook nog die hun tijd roekeloos vermorsen
zonder ooit ook maar één recensie te lezen.
Alsof ze eeuwig de tijd hebben voor alles.
Tijdverspilling lijkt hen niet te raken.
Zelfs van het zogenaamd ‘slechte’ lijken
ze nog te genieten, alsof ze er wat van opsteken…
namelijk hoe het niet moet. Ze leven lukraak alsof
ze niets te verliezen hebben. Als gelukkige bijvangst
ervaren ze af en toe iets subliems, met geen pen
te beschrijven.
In wezen kan men nooit weten wat men mist.
Wie denkt te weten wat hij zoekt
zal het hoogstnodige nooit vinden.
Niet weten hoe of wat lijkt een blinde vlek die wacht
tot er toevallig een licht op valt.