Improvisatie, eigenlijk een heel lelijk woord voor iets heel moois.
Het doet denken aan het Engelse improve , ‘verbeteren’… wat erg braaf klinkt en wat niets te maken heeft met dit wonderlijke proces van onvoorwaardelijk omarmen van wat zich ook maar voordoet.
Imvosipratie, provimitasie of vimisatiepro zou al iets meer de lading dekken.

Klooikunde of de kunst van het aanrotzooien zou een passender omschrijving zijn. Aanmodderen is ook mooi plastisch…evenals pielen, maar netter gezegd komt het neer op spelenderwijs vormvinden. Vernietiging en schepping liggen in de klooikunde vlak naast elkaar, de toren kan elk moment omdonderen, dat maakt het ook zo spannend.
Handelen zonder voorkennis zou pretenderen dat de speler als een onbeschreven blad zou handelen….wat de rijke traditie van voorouders miskent. De speler is altijd de dwerg die op schouders van vele reuzen staat…
De zuivere aanrotzooipraktijk viert datgene wat er nog nooit is geweest
en dat ook nooit meer in deze vorm zal voorkomen, het wordt niet vastgelegd. Rituelen hebben strikte herhaling als criterium, maar Klooikunde viert het eenmalige als ritueel en daarmee is het een eeuwig vers proces.