1 was al vroeg opgestaan, 0 lag nog in bed te slapen of te doen alsof.
Het ergerde 1 dat 0 zorgeloos de dingen aan hun lot overliet, terwijl er zoveel
gedaan moest worden volgens de uitgelezen programmatuur.
Vermeend per ongeluk liet 1 een pan uit haar handen glippen
zodat 0 zich geroepen voelde te vragen of alles goed ging daar in de echte wereld.
0 noemde de dingenwereld ironisch de echte wereld, zo tastbaar dat ze geen bewijs nodig had om te bestaan. Dat was wel wat anders dan de mogelijke wereld van de verbeelding.
Die denkbeeldige wereld schreeuwde als het ware om handen en voeten die haar waar moesten maken. De 1 vond 0 maar een nul, maar voor de 0 stond zij toch nummer 1.
Ze spraken niet meer met elkaar, ze wisselden alleen nog data uit in de digi-taal.
De 1 voelde zich heel wat ten opzichte van de 0 , volgens haar ontleende de nul zijn bestaansrecht geheel aan de aanwezigheid van de 1.
0 trok dat stilzwijgend in twijfel. De 0 was onverwoestbaar aanwezig, niet alleen als
cijfer maar als absolute zijnsgrond. Een 1 kun je immers vernietigen, deleten, maar een 0 bleef voor, tijdens en na de vernietiging onverminderd en ongeschonden aanwezig.

Toegegeven: dit is een verhaal van niks, maar niemand vertelt het.